Paul Fox (Geschiedenis van La Caverne.)

 

Deel 1.

Hallo mensen hier ben "Ik " dan.

Wie is Ik?
Ik is niemand minder als jullie diskjockey Paul in "La Caverne" beter bekend in de volksmond als 't Kelderke in Obbeeg die voor jullie in de jaren 1967 tot 1973 de plaatjes aan elkaar praatte.

In mei tijdens een bezoekje aan een familie lid van me in Buchten kwam me het krantenberichtje onder ogen dat er een paar personen te weten Jo Swillens uit Grevenbicht en Hans Smeets uit Schipperskerk het in hun hoofd gehaald hadden om een poging te ondernemen om na 40 jaar een reünie te organiseren.

Dit was waar ik zelf vaker aan gedacht had maar het altijd voor onmogelijk had gehouden.
Jullie begrijpen het natuurlijk wel dat ik er de dag erna direct s'morgens op gereageerd heb. Ik heb Jo Swillens een mailtje gestuurd en me opgegeven voor de reünie en even verteld wie ik was en welke herinneringen ik aan La Caverne had en zie daar dezelfde avond kreeg ik al een reactie van Jo waarin hij me liet weten naar mij op zoek te zijn geweest en hij vroeg me of ik geïnteresseerd was om mijn medewerking bij de organisatie te verlenen.
Hier kon ik natuurlijk geen nee op zeggen en we zijn al vrij snel een avond bij elkaar gekomen om over het een en ander te praten.

Ik wil jullie op weg naar de reünie zo af en toe een mailtje sturen waarin ik het een en ander uit die tijd wil toelichten.

Ik ben dus Paul Fox en ik woon nog steeds ( bijna 60 jaar) in mijn geboorte huis in Geleen. Op mijn 15e ontmoette ik op de technische school een jongen uit Obbicht, Jan Hendrix die net als ik in de vrije tijd veel knutselde en met techniek bezig was.
Versterkers bouwen dat was het voor ons, muziek maken en het liefst zo hard mogelijk en deze versterkers moesten natuurlijk ook uit geprobeerd worden en dit vaak tot ongenoegen van de opvoeders van Jan.

In die tijd was er in Obbicht een vereniging genaamd de KAJ wat staat voor de Katholieke Arbeiders Jongeren.
Ze waren gehuisvestigd in het Patronaat dat zich bevond in de Ecrevissestraat.
Hun activiteiten bestond o.a. uit het organiseren van een gezellige zaterdagavond een maal per vier weken waar de jeugd van Obbicht een glaasje fris of biertje kon drinken en de durvers zich konden wagen om een dansje te maken.
Jan en ik werden door het toenmalige bestuur van de KAJ, te weten Jacques op den Kamp, Bert Creemers en Harry Houben e.a. benaderd om tijdens die bijeenkomsten muziek te maken.
Nou dat paste wel in ons straatje en we hadden meteen de gelegenheid om de versterkers te kunnen uitproberen wat natuurlijk niet altijd vlekkeloos verliep en ook wel eens in een rookpluim eindigde.
We hadden dan wel weer werk om te zorgen dat het spul voor een volgende avond weer werkte en dat hield ons wel weer van de straat.
Het waren voor die tijd prachtavonden en ik schat dat er toch wel een 10 à 20 bezoekers aanwezig waren en we probeerden er samen wat van te maken. Jan en ik bleven knutselen en we zorgden voor wat sfeerverlichting zodat we de verlichting ook wat konden dimmen want in die tijd bestonden er nog geen lichtdimmers.
Na heel lang sparen hadden we het geld bij elkaar om een black-light TL lamp te kopen, je weet wel zo'n blauwe lamp waaronder wit heel erg gaat oplichten.
Een probleem in die tijd was dat de toenmalige café/zaal houders in Obbicht niet zo gelukkig waren met de activiteiten van de KAJ.
Recht tegenover het patronaat was Café Heijnen de toenmalige harmoniezaal en ik zal nooit vergeten dat de vrouw des huizes onze activiteiten zeer nauw in de gaten hield en de hele middag en avond te zien was in of achter het bovenraam.
In het café/zaal op de hoek van de Ecrevissestraat/Koestraat (tegenwoordig café 't Törp waar de reünie gaat plaats vinden) vestigde zich een zekere heer Mulders en hij kwam eens polshoogte nemen over onze activiteiten in het patronaat.
Prompt samen met de eerste activiteit die wij organiseerde hield hij zijn zaal geopend met dansen op muziek van de jukebox.
Resultaat?? Hij bijna niets en wij ook niet!
Jammer, het had toch ook anders kunnen zijn zodat we elkaar afwisselde en de jeugd had dan elke twee weken wat om naar toe te gaan.
Jan had toch de aan de activiteiten bij de KAJ een vriendin overgehouden die hem meer boeide als het geknutsel aan versterkers.
Bestuurslid Bert werkzaam bij Philips Eindhoven kon op zeker ogenblik met een fikse korting in de personeelswinkel van Philips een stereoversterker met twee boxen van elk 8 watt kopen. Deze werden voortaan ingezet om de muziek in het patronaat te verzorgen.
Op zeker ogenblik kregen we te horen dat er in Obbicht een nieuwe kerk werd gebouwd en er zou een gemeenschapshuis bij gebouwd worden waarin zich diverse verenigingen konden huisvestigen, waaronder de KAJ toen al omgedoopt naar Katholieke Werkende Jongeren, dus de KWJ.

Ik wil het voor nu hier bij laten.
In mijn volgende mail zal ik jullie verder informeren.
Ik wil jullie wel nog een belangrijke tip geven voor de reünie en dat is de volgende.

Jullie begrijpen dat ons uiterlijk na 40 jaar flink veranderd zal zijn. Vele zullen hun haarkleur veranderd hebben naar zilverblond, en andere hebben gekozen voor een zeer brede haarscheiding.
Ook zijn er mannen waarbij de armen een heel stuk korter zijn geworden en als ze nog eens met hun vrouwtje de dansvloer op willen voor een schuifelaartje ze er de armen niet meer helemaal omheen krijgen.
Het lijkt me raadzaam als iedereen voor een foto zorgt zoals hij/zij er in die tijd uitzag en die duidelijk zichtbaar opspeldt samen met vermelding van hun naam in die tijd, dus voor de gehuwde vrouwen hun meisjesnaam.
De kans dat we elkaar dan herkennen is dan een heel stuk groter wat ontmoetingen en gezelligheid ten goede komt.

 

Deel 2.

Voordat ik verder ga met mijn verhaal over het ontstaan van La Caverne wil ik het eerst degene die reageerde op mijn vorige verhaal hiervoor bedanken.
Een van die mails ging nog iets verder terug in de tijd, want Obbicht had toen nog geen riolering en er werd achter het patronaat een zinkput gegraven om het afval water en de toiletten op te lozen.
Ook werden lege glazen potten en flessen ingezameld om ze in te leveren en het statiegeld werd gebruikt om de KAJ financieel te steunen.
Er werden drinkglazen met een afbeelding van het patronaat verkocht.
Jessie mijn vrouw heeft nog zo'n glas in de kast staan en ik heb er een foto van gemaakt die ik jullie bij deze mail mee stuur. Later heeft zich in het patronaat Taaf en Betsie Houben met hun friture gevestigd. Deze mensen hadden voorheen een kleine friture bij de oude kerk staan waar menigeen van ons na afloop van het zaterdagavond gebeuren in de kelder de inwendige mens is gaan versterken.

Zoals ik verleden keer al vertelde waren de plannen rond om in Obbicht een nieuwe kerk te bouwen.
Bij deze kerk zou ook een pastorie en gemeenschapshuis gebouwd worden.
Voor de KWJ was het grootste gedeelte van de kelderruimte gereserveerd. Een grote ruimte van 14 meter lang en 7 meter breed met daarvoor nog een portaal en een bergruimte. De gang en trap waren gemeenschappelijk en werden ook door andere verenigingen gebruikt. Toiletten voor dames en heren bevonden zich boven in de hal en waren voor algemeen gebruik.
De activiteiten in het Patronaat waren tot een minimum terug gebracht. Toestanden zoals achterstallig onderhoud aan het gebouw en een stinkende, rokende kolenkachel en een teruglopend bezoekers aantal waren de oorzaak.
Ook van het bestuur van de KWJ was weinig over, te weten Jacques op den Camp, Bert Creemers en Harry Houben.
Vooruitlopend op de overdracht van de nieuwe ruimte ging het bestuur zich zo her en der bij andere jongeren verenigingen oriënteren over de inrichting. Jacques had voor die tijd de luxe dat hij een auto beschikbaar had en ik werd gevraagd om mee te gaan om het een en ander te kunnen bekijken.
Op zeker moment was het zo ver dat we de sleutel kregen van de nieuwe ruimte. De kerk was nog niet helemaal klaar maar we konden in de "kelder".
Wat een kale betonnen ruimte! Een voordeel was er wel......... centrale verwarming, wat een luxe en niet te vergeten al die tl-verlichting!
We zijn snel gaan kijken hoe we de ruimte zouden gaan inrichten.
Punt 1, het mocht niet duur zijn want geld was er nagenoeg niet. Het werd dus verzamelen van latten en alles wat bruikbaar was.
Onze keuze was gevallen op het gedeelte van bomen dat direct onder de schors zit, de zogenaamde schalen. Deze delen zouden goed bruikbaar zijn om een lambrisering in de kelder te maken. Harry Houben wist dat er in Swalmen een houtzagerij was waar die delen van bomen aanwezig waren. Hij werd erop af gestuurd met bijna een lege portemonnee en hij wist het te regelen dat we het hout gratis kregen maar we moesten wel voor vervoer zorgen.
Jacques Op den Camp studeerde in Venlo, Bert Creemers in Eindhoven en was de hele week van huis net als Harry Houben die in Utrecht studeerde.
Zij waren dus alleen in de weekenden beschikbaar. Ik werkte en kreeg mijn opleiding bij de toenmalige Staatsmijnen, nu DSM en was dus dagelijks beschikbaar.
Ik kwam iedere avond op mijn brommer van Geleen naar Obbicht om te werken in de kelder. Gelukkig hadden we wat jongens uit Obbicht weten te motiveren om de helpende hand te bieden.
We zijn ons gaan bezig houden met rondom in de kelder latten tegen de muren te boren en schroeven waar tegen we de boomresten konden spijkeren.
Het heeft menig schietgebedje (of was het vloeken) en boortjes gekost in die harde beton.
Helemaal achter wilde we een zitbank gaan maken en de voorzijde werd gemetseld met wat bij elkaar geraapte stenen waaronder veldbrand en zo af en toe een gekleurde glazen fles. Achter de gemetselde muur kwam een tl-lamp te liggen waarvan het licht door de gekleurde flessen zichtbaar was. De bovenkant kan de bank werd gemaakt van spaanplaat met een lik verf er over en als rugleuning kwamen de boomresten.
Leuk bedacht, maar een metselaar??
"Bert" ja dat was het en hij had wel eens een metselaar aan het werk gezien en hij wist dat je zand, cement, water en een troffel nodig had. Nu weet ik niet meer of hij een troffel of de taartschep van zijn moeder gebruikt heeft?
Hij heeft er wel een heel weekend zijn best aan gedaan zonder koord of profiel maar dat was er later ook wel aan te zien maar ik denk dat meniging van jullie de bank nog kan herinneren en er samen menig knus en spannend uurtje op hebben doorgebracht.
Harry en/of Bert hadden voor een zaterdag vervoer weten te regelen om het hout van de bomen te laten ophalen in Swalmen. Pierre Leurs die een bedrijf in Obbicht had en ook een vrachtauto bood de helpende hand. Helaas konden Jaques, Harry, Bert en ik niet meegaan.
Ik was druk in de kelder aan het werk om de laatste latten tegen de muren te krijgen zodat we direct met het betimmeren met de boomschalen konden beginnen.
Op zeker ogenblik hoorde ik dat de vrachtwagen terug was en natuurlijk snel en nieuwsgierig naar boven waar ik moest constateren dat het wel"hout" was maar niet wat we zochten. Het was echt afvalhout zoals schaafkrullen en schors van bomen en allemaal stukjes. Dit was nog te slecht voor in de openhaard op te stoken en alleen geschikt om de kachel mee aan te maken in de tijd van steenkool. Wat een teleurstelling!
Maar gelukkig begreep Pierre Leurs het en zou een week later nogmaals naar Swalmen rijden.
We hoefde ons niet te vervelen want er was nog genoeg voorbereidend werk te doen zoals het geraamte van het buffet in elkaar te timmeren en de plek van waar ik de platen kon gaan draaien.
Ook de houten dansvloer uit het patronaat moest naar de kelder komen en deze hebben we gedeeld in enkele stukken die door genoeg man(jongens)- kracht naar de kelder gebracht werden en weer aan elkaar gemaakt.
Rondom de dansvloer werd er een opstapje gemaakt als afscheiding van de dansvloer en in deze afscheiding maakte we verlichting in de kleuren rood en blauw aan de zijde van de dansvloer.

 

Deel 3.

Hallo allemaal,

Ik heb begrepen dat er tussen de KWJ en de friture van Taaf en Betsie Houben de drumband van Obbicht het patronaat heeft gebruikt voor hun repetities. Tja nu is me meteen duidelijk waarom Taaf bij het verbouwen van het patronaat met het dak moest beginnen. Al de dakpannen zijn natuurlijk van hun plaats getrild door de decibels die de drumband produceerde. Er is tegenwoordig in het oude patronaat dat schuin tegen over café 't Törp ligt maar dan de andere kant op als de kelder een friture en misschien willen jullie tijdens de reünie er nog eens net als vroeger een frietje met.... gaan eten.
Maar nu wil ik de draad van het ontstaan van het "Kelderke" weer opnemen.

Een week later is Pierre Leurs weer met zijn vrachtwagen naar Swalmen gereden om de schalen van de bomen op te halen. Deze keer kwam hij terug met het goede en bruikbare hout.
We zijn meteen aan de slag gegaan om de schalen op lengte te zagen en tegen de latten die zich tegen de wanden bevonden te spijkeren. Dit schoot lekker op en de meeste medewerkers hadden een hamer van thuis meegenomen zodat iedereen productief was.
De schalen waren toch niet zo glad als we gedacht hadden en we hebben het geheel moeten voorzien van een flinke laag vernis zodat niemand er splinters in handen of armen aan zou overhouden en niet te vergeten de mooie benen van de meisjes in die miniroktijd.
Hoe we eraan gekomen zijn weet ik niet meer maar we hadden een aantal metalen rekjes gekregen waarop je twee flessen omgekeerd in kon zetten. Nou we hebben er twee groen gekleurde flessen opgezet en elke fles voorzien van een aantal kerstlampjes. Deze rekjes hebben we verdeeld tegen de wanden boven de lambrisering en zij dienden als wandlampen.
De twee betonnen pilaren met aan de bovenzijde een achtkantig facet werden van wat kleur voorzien en voor de wand achter het buffet hadden we Pierre Claessen benaderd om er een wandschildering op aan te brengen. Vervelend voor Pierre was dat het buffet al klaar was en een schilder wil zijn werk wel eens op afstand bekijken en hij moest steeds een flink stuk omlopen om het vanuit de grote ruimte te kunnen bekijken. Het schilderij, midden in beeld "Bachus" de God van de drank omringt door diverse personen die hem voorzagen van het gerstenat en Pierre had al die personen een gezicht gegeven van een van zijn gezinsleden, zijn vrouw en kinderen.
We hadden aan de bovenzijde achter een nis een Tl-lamp gemonteerd die het schilderij goed verlichtte.
De kale betonnen ruimte zag er al heel snel anders uit.
Geld voor vloerbedekking was er niet en we hebben de vloer van een betonvernis voorzien om hem minder stoffig en onderhoudsvriendelijk te maken. Op de trap naar beneden kwamen meerdere lagen maar voor die grote oppervlakte van de keldervloer hadden we niet genoeg.
Naast de dansvloer was een plekje voor mij gereserveerd waar ik een tafel had staan waarop ik de versterker en een pick-up kon zetten met wat grammofoonplaten.
Stromend water hadden we niet en op het buffet stond een grote plastic bak met water en zo'n borstel waarmee je drinkglazen kon schoonmaken.
In het patronaat bevonden zich nog enkele tafels en stoelen en die werden ook in de kelder gezet.
Jack op den Camp had zich door privé omstandigheden als bestuurslid bedankt en Bert, Harry en ik bleven over en wij waren er klaar voor. Het had zich al aardig in het dorp rond gesproken dat er binnenkort weer "Instuif" avonden waren net zoals voorheen in het patronaat.
We hadden geen binding meer met de KWJ en wilde als zelfstandige vereniging verder gaan. Nu een naam bedenken!
Ik weet niet meer of het Harry of Bert was maar plots kwam de naam boven tafel: "Jongeren Sociëteit La Caverne".
De eerst komende zaterdag gingen de deuren om 19h00 open en we hoopte weer zo'n 20 à 30 personen binnen te krijgen.
Zie daar er was voldoende belangstelling en iedere volgende zaterdagavond zag je steeds weer nieuwe gezichten.
Ik draaide op mijn pick-up plaatjes zo als "Hello Josephine van de Scorpions, Pata Pata van Miriam Makeba, Ha! Ha! Said the Clown van Manfred Mann" e.v.a. Hinderlijk was het dat er geregeld tegen mijn tafel werd gestoten en de naald van de pick-up vloog dan over de plaat. Al snel moesten we de tafel van de muziek gaan verstevigen en we hebben hem toen ook maar meteen wat hoger geplaatst zodat ik wat meer overzicht kreeg en een tweede pick-up was ook wel noodzakelijk.
Alleen maar muziek draaien was niet de bedoeling en er moest ook wat bij verteld worden en ik ben toen gaan kijken hoe ik een microfoon aan het versterkertje met een muziek vermogen van twee maal 8 watt kon knopen.
Het lukte en de muziektafel heette plots "Discotheek met daarin een Diskjockey"
Het probleem van het stoten tegen de discotheek werd alleen maar erger zeker door het sterk toenemend aantal bezoekers. Ik heb toen besloten om iedere pick-up aan vier touwtjes aan het plafond te hangen.
Het buffet kwam ook in de problemen zeker zonder stromend water en ik heb toen zo snel mogelijk de bestaande waterleiding van het gemeenschaphuis die toch door de kelder liep doorgezaagd en gezorgd dat en een kraan bij het buffet kwam en de drankleverancier Paul Janssen te Born zorgde dat we een echte spoelbak kregen die we in het buffet konden plaatsen. We hebben toen meteen in de ruimte achter het buffet een warmwaterboilertje geplaatst zodat we stromend en ook warm water ter beschikking hadden. Aangezien we beneden het riool zaten hadden we een probleem met het afvalwater. Ik heb toen een bak geplaatst met eraan een pomp van een wasmachine die automatisch het water het riool in pompte als hij vol was. Het werkte vrij aardig maar af en toe werden we wel eens verrast en werd het dweilen.
De nieuwe kerk was ook klaar voor de inzegening en het gemeenschapshuis werd officieel geopend. Feeststemming dus!
Ter gelegenheid van dit feestgebeuren hielden we de kelder natuurlijk ook geopend zodat de bewoners van Obbicht er een kijkje konden nemen en we kregen ook diverse prominenten in ons honk om een kijkje te nemen. Harry wist bij die heren duidelijk te maken dat er nog punten waren die voor verbetering in aanmerking kwamen zoals de o.a. vloer. Door de drukte en het morsen van drank was de cementen vloer in de kelder echt smerig en met wat subsidie en onze eigen financiële middelen konden we vinyl- (Tapiflex) vloerbedekking kopen. Bert en Harry hebben zich met hulp van diverse medewerkers daarmee bezig gehouden. De hele kelderruimte donker rood en de dansvloer met de gang beneden en de ruimte achter het buffet blauw.
Het hele gemeenschaphuis werd beheerd door een stichtingbestuur en we kregen ook via die stichting de drank toegeleverd.
Jacques Conjour een van de leden van het stichtingbestuur zorgde voor ons dat de drank beneden in de kelder kwam en we hebben hem op zeker moment ook benaderd om zich bij ons bestuur te voegen. Jacques was wel een stukje ouder als wij maar het was een verenigingsman in Obbicht en ook gewend om met jeugd om te gaan en dat was tijdens de zaterdag avond in de kelder duidelijk merkbaar. Jullie zagen hem meestal achter de "tap" en ik zelf heb hem nooit anders gekend als een man met meer haarscheiding als haren en hij zorgde dat jullie je pilsje kregen en de ober met een vol dienblad weer op pad kon.
Het lukte Jacques ook om te zorgen dat de drankleverancier de kelderruimte voorzag van de nodige tafeltjes en stoelen en behulpzame moeders zorgde voor tafelkleedjes en bijbehorende gordijnen voor de ramen.
Het bezoekers aantal bleef toenemen en ook kwamen veel bezoekers van ver buiten Obbicht. De bierglazen vullen vanuit flesjes bleek niet meer haalbaar en de drankleverancier plaatste een tapinstallatie.
En niet het belangrijkste te vergeten. Door het grote aantal bezoekers was de muziek niet meer zo goed hoorbaar en ik kreeg toestemming om een zwaardere muziekversterker te bouwen. Ik bouwde een mono transistor versterker met een muziek uitgangs vermogen van zo'n 150 watt. Voor die tijd was een transistor versterker met zo'n groot vermogen vrij uniek. Drie nieuwe luidsprekers werden in de ruimte verdeeld en zie daar een ieder kon de muziek duidelijk horen.
Zo duidelijk dat we direct bij de opening om 19h00 het eerste half uur de volumeknop iets moesten terug draaien want anders konden de kerkbezoekers van de zaterdagavond mis in de kerk meegenieten van onze muziek.
Wekelijks kocht ik een aantal nieuwe singles zodat we toch wat meer grammofoonplaten in onze discotheek kregen en ook met de muziek bij de tijd bleven. De kelderruimte werd iedere zaterdagavond tussen 19h00 en 23h00 druk bezocht en af en toe konden we geen nieuwe bezoekers binnen laten voordat er weer een aantal naar buiten gingen. Tijdens de zomeravonden zag je ook hele groepen jongeren even buiten gezellig bij elkaar staan onder het genot van de muziek die duidelijk hoorbaar was want in de kelder heerste temperaturen die je normaal in een sauna tegen komt.
De familie Salden aan de overkant van de straat had enkele zonen die het zakelijk bekeken en in hun schuur een bewaakte fietsenstalling maakte. Ook stond het terrein voor de ingang voor La Caverne overvol met brommers en fietsen.
Voor vele jeugdige was Obbicht het kerkdorpje aan de Maas een begrip geworden!
Voor deze keer wil ik het hier weer bij laten, maar ik heb nog een vraagje.
Als er mensen zijn die nog duidelijke foto's hebben die gemaakt zijn in het "Kelderke" dan zou ik die graag even lenen om te scannen zodat we die kunnen gebruiken voor de reünie.

Deel 4.

Iedere zaterdagavond was het een feest in de kelder en de belangstelling was formidabel. We hadden een aantal, dat tijdens de disco avonden zorgden dat de lege glazen weer terug kwamen bij het buffet en weer netjes gespoeld werden. Voor de volle glazen weer te verspreiden hadden we een professionele ober (eerst Jacques op den Kamp en later Wil Driessen) in dienst. Anderen zorgden weer voor de entree en weer anderen voor de verkoop van de consumptiebonnen die later werden vervangen door ronde gele penningen.
De kelderruimte direct beneden aan de trap werd gebruikt door een groep meisjes. Het was een clubje dat zich bezig hield met handenarbeid, gezellig thee drinken, sigaretjes roken en natuurlijk gezellig kletsen. Ze hadden geen bron van inkomen en moesten zich draaiende houden van de contributie. Om hun financieel wat te helpen en voor onze bezoekers een plek te vinden waar ze hun jas konden achter laten hebben we beslag weten te leggen op lange planken met kapstokken uit een oude school in Obbicht en we hebben die dingen in hun ruimte tegen de muren geschroefd en voortaan was het een betaalde garderobe tijdens de disco avonden en werd verzorgd door enkele meisjes van die vereniging.
Boven de bank, langs de wanden en rond de pilaren werden houten rekken gemonteerd met gaten erin waar men de lege glazen kon plaatsen maar toch sneuvelden iedere avond vele glazen.

Tijdens de zomervakantie van 1968 de eerste maandag na de dag dat Jan Janssen de "tour de France" had gewonnen vertrokken Bert, Harry en Jacques met een groep medewerkers al fietsend naar Arnhem naar "Ome Joops Tour" (een evenement voor de jeugd). Voor de terugreis hadden we voor een bus gezorgd waar de helft van de banken uit waren verwijderd zodat de bagage en fietsen ook met de bus mee naar huis konden.
Zo werd er iedere zomer een uitstapje voor de medewerkers verzorgd waarvan La Caverne een financieel deel voor haar rekening nam.
Luxemburg en Parijs werden meerdere malen bezocht en het is ieder jaar weer gelukt om iedereen weer ongeschonden mee terug naar huis te nemen.

Zoals ook voorheen waren de café en zaalhouders in Obbicht helemaal niet gelukkig met La Caverne!
Waarom is me nooit duidelijk geweest want ze hebben nooit de moeite genomen om zoiets voor de jeugd te creëren en wij konden het ook niet helpen dat onze formule zo goed bij de jeugd aansloeg. Enkele caféhouders hebben zich zelfs ervoor ingezet om ons de deur te laten sluiten maar dit is hun nooit gelukt want wij draaiden onder de vergunningen van de stichting die het gehele gebouw beheerde en wij zorgde voor een grote bron van inkomsten voor de stichting. In de zaal op de begane grond was af en toe wel eens een feest maar hier van kon de stichting niet alleen bestaan. Het kwam ook wel eens voor dat er een feest in de zaal samen viel met de disco avond maar dat heeft weinig problemen gegeven. Af en toe kwamen enkele feestgangers eens een kijkje in de kelder nemen.

In het dorp zelf deden de raarste verhalen de ronde over het reilen en zeilen in de kelder en dit meestal door mensen die er zelf nooit geweest waren. We hadden een aantal gekleurde lampen die knipperden op het ritme van de muziek (lichtorgel) en er werd beweerd dat het een verdovende uitwerking op de jeugd zou hebben. Ik hoop niet dat jullie er nadelige gevolgen aan overgehouden hebben maar als jullie last hebben van knipperende ogen of een klapperend gebit komt het zeker niet door die lampen..
Om een aantal mensen toch eens in de kelder te laten kijken hebben we vele jaren voor de bejaardenvereniging van Obbicht de Sint Nicolaas avond verzorgd. Kijk eens aan, die oudjes in een tijd zonder rollators konden met een handje hulp van de jeugd toch de trap op en af te komen en je kon de vreugde van hun gezichten aflezen zeker als Disk-jockey Paul ook eens even door de Sint op de korrel werd genomen.
Voor de medewerkers organiseerden we jaarlijks een kerstdiner meestal in de kelder maar we hebben het ook wel eens in de zaal gehouden waar kok Fons van Hinsberg zorgde voor een voortreffelijke maaltijd afgesloten met ijs met kersen waar even grote vlammen vanaf kwamen. Toen het brandje geblust was hebben we toch heerlijk kunnen smullen en het ijs was gelukkig niet helemaal gesmolten.

Bij het bestuur ontstond het idee om eens wat anders te doen. Iets waarbij ook de ouders eens een kijkje in de kelder konden nemen. Maar wat???
Na veel gepuzzel hadden we het! Het record Disk-Jockyen verbreken. Na veel gezoek in een tijd zonder internet wisten we dat het Nederlands record op 31 uur stond. We hebben toen besloten dat ik zou proberen om een nieuwe record naar 36 uur te brengen.
Toen we alles in kannen en kruiken hadden ben ik me erop gaan voorbereiden en langzaam gaan opbouwen, eerst 12 uur en vervolgens 24 uur.
Op zeker moment waren we er klaar voor en zaterdagmorgen 13 april 1969 om 11 uur gaf toenmalig Burgemeester van Hinsberg het startschot en ik moest door tot zondagavond 11 uur.

Het was heerlijk en toen zaterdagavond om 11 uur het grootste gedeelte van de jeugd huiswaarts ging kwamen de iets oudere "Jeugd van Obbicht" (ik schat zo rond de 30 à 40) een bezoekje brengen. Dit moest natuurlijk met gesloten deuren want we hadden geen vergunning voor de nachtelijke uren en we hadden toch wel een 30 tot 40 personen binnen.
Enkele jeugdigen hoofdzakelijk jongens overnachtten in de kelder op de bank of ergens op een plekje op de vloer en zondagmorgen vroeg kwamen de eerste weer binnen om te kijken of ik er nog was en ik werd verrast met een oude kolenkit met daarin takken met gele bloempjes die aan mijn discotheek werd gehangen. Heerlijk, vele in Obbicht leefde met me mee en ik had constant voldoende belangstelling. Ik zal nooit vergeten dat er zaterdagmiddag een meisje naast mijn discotheek stond en ze had een gebakje voor me gekocht. Lief toch!

Jongste bezoekster Willie o/d Kamp

Krantenbericht en zondagochtend tijdens het draaien

Ik tufte door en het was zondag best weer volle bak maar we hadden ons toch wel wat zorgen gemaakt over de avond uren want er speelde op de TV die avond een belangrijke voetbalwedstrijd. We hebben voor die avond in een tijd van zwart/wit TV's beslag weten te leggen op een kleuren TV en die in het zaaltje op begane grond geplaatst zodat daar naar het voetballen gekeken kon worden.
Klokslag 11 uur klonk er een groot applaus, nee niet voor een doelpunt maar ik had de 36 uur gehaald. De burgemeester was er weer en kwam me feliciteren en ik kreeg een lauwerkrans omgehangen. Mijn zus was nog nooit in Obbicht geweest maar ook zij was aanwezig met een vriendin. Voor me zelf stelde het niet zoveel voor, ik had voor maandag een vrije dag genomen om eens goed uitgeslapen maar mijn moeder stond in alle vroegte al aan mijn bed met de krant waarin het nieuwe record vermeld stond samen met een foto. Voor mij was het voornaamste dat we een pracht weekend beleefd hadden en we waren weer even "goed" in de publiciteit gekomen.

We bleven op de zaterdagavonden verder draaien en we merkten dat we in de zomer maanden veel bezoekers hadden van ver buiten de regio en dan praat ik over Brunssum en Susteren en tijdens de winter maanden zocht de jeugd het toch dichter bij huis.
Om stipt 11 uur s'avonds draaide ik mijn toenmalige herkenningstune "This Magic Moment van Jay and the Americans" en de tl-lampen werden ontstoken en in een mum van tijd was iedereen buiten.
Wat een troep!!! Veel glasscherven en troep op de vloer.
Ik ging mijn discotheek opruimen, alle platen weer netjes op hun plek, overvolle asbakken leeg maken en natuurlijk even een vochtige doek erbij halen. Bert ging met een aantal medewerkers de vloer schoon maken, eerst de troep bij elkaar vegen daarna verwijderen en vervolgens schrobben.
Daarna op de schone dansvloer een paar tafels en stoelen en dan nog even een frietje met........... nuttigen en dan huiswaarts, de ramen op een klein kiertje (er zat zo'n vergrendeling op zodat ze niet verder open konden) voor ventilatie.
Op zeker ogenblik kreeg ik zondagmorgen een telefoontje van Bert met de vraag of ik direct naar Obbicht wilde komen, we hadden in de afgelopen nacht ongewenst bezoek gehad en de politie had wat info van me nodig. Muziekversterker, nieuwe microfoon en vele platen waren verdwenen. De nieuwe luidsprekerboxen stonden op de grond maar die hadden ze niet mee genomen.
Het was een hele uitzoekerij welke platen er gestolen waren en ik heb Har Perebooms ingeschakeld om de helpende hand te bieden.
Wat een teleurstelling!
Maar kosten wat het kost, aankomeden zaterdag moest voor mij gewoon doorgaan. Ik stelde mijn eigen versterker van thuis ( 2 x 20 watt) beschikbaar en zaterdags draaide we weer en al was het minder hard en konden we bepaalde platen niet draaien de jeugd had er begrip voor.
Van de verzekering kregen we wat geld uitgekeerd maar dat viel erg tegen. Voor een single kregen we maar 50 cent terwijl een nieuwe single fl. 4,25 kosten.
Op de versterker en microfoon werd door de verzekering ook flink afgeschreven.
Triest dat dit nu moest gebeuren en ik droomde toch al zo'n lange tijd van een hele mooie professionele discotheek.
Zou die er nog eens komen?

Dat vertel ik jullie in deel 5 van mijn verhaal.

Deel 5.

Op deel 4 van het verhaal heb ik weer meer reacties gehad waarvoor mijn dank. Gaan jullie verder met reageren dan ga ik verder met het samenstellen van een nieuw deel.

De muziek installatie was dus gestolen met veel grammofoonplaten. Voortaan werd iedere zaterdagavond alles goed opgeborgen. De roosters buiten werden door Piet Gijsen vast gelast en de roosters die zich bevonden bij de ramen die als nooduitgang functioneerden werden voorzien van kettingen die we beneden konden vergrendelen. Deze werden iedere zaterdagavond voor 7 uur losgemaakt en na 11 uur weer vastgemaakt zodat het gemakkelijk inbreken niet meer mogelijk was.
Voortaan draaiden we iedere zaterdagavond met mijn privé versterker en de bezoekers hadden er begrip voor en bleven gewoon komen.
Ik heb toen bij de andere leden van het bestuur duidelijk gemaakt wat mijn verlangens waren voor een nieuwe discotheek. Ik had mijn pick-ups wel aan touwtjes hangen om te voorkomen dat de naald over de plaat vloog als er tegen de discotheek werd gestoten maar af en toe werd ik wel eens getrakteerd op een pilsje en dat zat de gulle gever met zijn pilsje tussen de touwtjes van mijn pick-up vast en wat je dan hoorden door de luidspreker boxen wil je niet weten. Als ik eraan terug denk doet het me nu nog pijn in mijn oren.

Een degelijke discotheek met wat meer ruimte was geen luxe en natuurlijk ook weer een versterker met voldoende muziekvermogen.
We zijn eens voorzichtig gaan plannen en rekenen. Degelijkheid was het beste te bereiken door de discotheek te metselen.
Wiel Houben een van de bezoekers heeft de discotheek gemetseld. Het blad waarin de pick-ups en het mengpaneel moesten worden geplaatst werd door Maan Dirix (timmerbedrijf) uit de Maasstraat gefabriceerd en bestond helemaal uit mahoniekleurige formica. Het geheel moest afgeschermd worden en daarvoor koos Maan voor een kap gemaakt van vurenhouten schroten die met een gasvlam even aan de oppervlakte waren verschroeid en daarna met een bepaalde olie werden bewerkt.

Zelf heb ik de achterwand en de luifel van zo'n schroten gemaakt.
Ik ben toen weer zelf de muziekversterker gaan bouwen net zo als de versterker die ik al eens eerder gebouwd had en gestolen was maar nu als stereoversterker met dus ook het dubbele muziek vermogen. Alleen het mengpaneel kwam zichtbaar in de discotheek te liggen en de versterker zelf kwam onder de vloer van de discotheek zodat hij bij een diefstal gespaard zou blijven. Er werden twee Lenco Pick-ups van het type L75 gekocht, een Akai tapedeck 4000D en een AKG microfoon.
Doordat we het vermogen gingen verdubbelen moest het aantal luidsprekers ook verdubbeld worden. De boxen aan de lange wand links als je binnen kwam werden vervangen door boxen van dubbele afmeting met ook het dubbel aantal luidsprekers. Links en rechts van de discotheek kwamen kleinere boxen te hangen. Ook werden de boxen voorzien van mooi zwart skaileer en origineel luidsprekerdoek.
Oeps wat zag dat allemaal mooi en duur uit. Ja het had ook best wel een paar centen gekost en die discotheek was mijn trots. Dat mocht ook wel want dat was toch waarvoor de jeugd kwam, voor de muziek en ik kreeg af en toe een compliment dat het goed klonk en niet vervormd was.

Een graadmeter voor de muziekkeuze was de bezetting van de dansvloer.
Ik probeerde de vloer altijd druk bezet te houden ook al was er wel eens muziek bij wat niet direct mijn smaak was. Ik kreeg wel eens verzoeken voor een tango, wals of Duitse muziek en dat draaide ik ook, en weer was de dansvloer druk bezet.
De gordijntjes waren ook aan vernieuwing toe en werden vervangen door rood/wit geblokte.
Aan de lange wand aan de linkerkant als je binnenkwam hingen als verlichting de gekleurde flessen met daarin enkele kerstlampjes en deze hebben we vervangen door lantaarns die we zelf gemaakt hadden.
Ik mocht in de werkplaats van Harrie op den Kamp (loodgieters bedrijf) aan de Koestraat van zink en roodkoperen waterleidingbuis de lantaarns maken en Cor Verheijen of Verheiden (schilders bedrijf) aan de Bornerweg zorgden voor de glazen raampjes in de lantaarns en een lik verf.
La Caverne begon steeds beter uit te zien.

Af en toe moesten we eens een afwijkende activiteit bedenken en een dropping leek ons wel wat.
Een route uitstippelen was de taak voor Bert en Harrie en ook niet leden van La Caverne mochten deelnemen. Ik weet dat er ook een groep van mijn werk heeft mee gelopen. De deelnemers werden gedropt en hun route liep ook over België. Vele kwamen de kelder binnen maar een aantal kwam niet opdagen.
Waar zouden die toch uithangen??? Tja, mobiele telefoon bestond er nog niet!
Dus rustig afwachten terwijl de eerdere binnenkomers zich vermaakten in de Kelder. Na heel lang wachten kwamen de laatste binnen en wat was de reden, ze hadden het laatste veerpont over de Maas bij Berg a/d Maas gemist en waren toen naar Maaseik gelopen om daar de Maasbrug over te steken en via Roosteren richting Schipperskerk weer naar Obbicht terug te keren.

In het dorp werd “het Wonder van Obbicht” georganiseerd, het eerste 2 dagen durend wielerevenement in Nederland na de Tour de France. Het zou georganiseerd worden door de gezamenlijke verenigingen uit Obbicht die zo ook hun verenigingskast konden versterken.
Voor La Caverne was het grootste “Wonder” dat wij er niet bij betrokken werden.
Voor het volgende jaar hadden we besloten om zelfstandig activiteiten te organiseren als we weer niet werden gevraagd om te mogen samen werken met het wonder van Obbicht.
Nee dus, we werden weer niet gevraagd en Harry heeft zich toen ingezet om alle benodigde vergunningen te krijgen.
Op de eerste dag bij stralend zonnig weer waren onze medewerkers al in alle vroegte bezig om de tafeltjes en stoelen buiten te plaatsen.
Ik zorgde dat er een aantal luidsprekers buiten kwamen te staan, de biertap en buffet van het zaaltje op begane grond mochten we gebruiken en we hadden een gaskookplaat weten te organiseren voor de zuurkool en worsten voor de hotdogs te verwarmen.
We werden al snel verrast door politie bezoek. Deze heren waren door de organisatie “Wonder van Obbicht” ingeschakeld om eens polshoogte te nemen maar onze vergunningen waren in orde en we konden ongestoord verder.
Over belangstelling hadden we niet te klagen. De mensen stelden het toch wel op prijs om even rustig te kunnen zitten en te genieten van een hotdag en een pilsje of kop koffie. Op het einde van het wielergebeuren werden de spullen weer snel naar beneden verplaatst voor het disco gebeuren zoals tijdens de zaterdagavonden en de tweede dag hebben de activiteiten zich net als op de eerste dag herhaald.
Op deze manier hebben we verschillende jaren aan het wonder van Obbicht deelgenomen.

In het zuiden van België kwamen bij een discotheekbrand vele bezoekers om het leven en vielen er vele gewonden.
Dit was de aanleiding om in La Caverne enkele aanpassingen te realiseren.
Onze kelderruimte werd geïnspecteerd en moest worden voorzien van noodverlichting en verlichte aanwijs punten naar de uitgangen.
De twee ramen die functioneerden als nooduitgang waren niet voldoende en er moest een extra deur komen voorzien van panieksluiting met aan de buitenkant een brede trap ook voorzien van een lichtpunt.
Het laatste was best wel een dure ingreep maar werd natuurlijk gerealiseerd. Deze nooduitgang bevond zich tussen de discotheek en de bank tegen de achterwand.
Als je tegen de panieksluiting drukte ging de deur al open maar de jeugd heeft er niet veel misbruik van gemaakt. De enige die de deur wel eens gebruikte was ik zelf. Door de grote drukte was het een hele klus om van de discotheek naar de wc’s boven in de hal te gaan voor een sanitaire stop. Ik ging dan door de nooduitgang naar buiten en kon met de sleutel de andere deur van de hal aan de zijde van de kerktoren even openen om het toilet te bezoeken.
Gelukkig hebben we de nooduitgang nooit nodig gehad voor het doel waarvoor hij gemaakt was.

Zo mensen dit is het weer voor deze keer. Ik heb er weer een paar foto's bij gedaan.

Deel 6. (slot)

Op de foto’s die ik bij deel 5 van mijn verhaal mee stuurde konden jullie zien dat de kelder versierd was. Deze foto’s zijn de avond voor mijn trouwdag gemaakt.
Jessie en ik zijn in maart 1972 getrouwd en we hebben de koffietafel en receptie in het zaaltje gehouden en zijn s’avonds naar beneden gegaan om daar het feest te vieren.
In dat jaar hebben we nog wat verbeteringen aangebracht. De vloerbedekking had door de jaren heen veel geleden en hij is vervangen door een tegelvloer. De dansvloer werd ook betegeld en het houten opstapje rond de dansvloer waarin zich de rood en blauwe verlichting bevond is vervangen door een gemetselde rand zonder verlichting dus we hadden ook geen problemen meer met kapotte raampjes voor de gekleurde lampen. We hebben toen ter compensatie van die verlichting een lichtorgel geplaatst. Lichtorgels zag je in die tijd steeds meer verschijnen en ze bestonden uit een lamp die op het ritme van de muziek knipperde of de luxe uitvoering die bestonden uit drie lampen waarbij de rode lamp knipperde op de lage tonen, een groene op de midden tonen en een gele die reageerde op de hoge tonen.
Het was een leuk effect en bepaalde nummers gaven hele leuke lichteffecten.

Tja, en zoals jullie wel gemerkt hebben, af en toe moesten we ter afwisseling weer iets aparts bedenken.
We hadden het!
Wel geen gemakkelijke klus maar het leek ons wel leuk. We hadden een keer per toeval ontdekt dat een van onze sleutels ook op de deur van de kerktoren pasten.
Enkele dagen voor Kerstmis werden de luidsprekerboxen in de kelder van de muur gehaald en s’avonds in het donker naar de kerktoren gebracht en binnen gezet.
De dag erna hebben we met hulp van enkele van onze vaste medewerkers de boxen naar boven in de toren gebracht. Het was echt een klus want in de toren bevonden zich diverse etages en we brachten de boxen van etage naar etage maar de klimijzers die in de muur gemetseld waren stonden niet overal recht onder elkaar wat het klimmen niet gemakkelijker maakte en ik toch al een man met hoogtevrees vond het best wel griezelig.
De boxen werden voor de galmgaten geplaatst en een lange kabel kwam naar beneden en op de eerste etage stond de muziekversterker.
In een tijd van bandrecorders of tapedecks heb ik thuis een band gemaakt voorzien van kerstmuziek.
Kerstavond rond middernacht zag je toch wel veel mensen op straat op weg naar de kerk om de nachtmis bij te wonen.
Nou ons zag je ook op straat, maar niet richting nachtmis maar richting kerktoren, om het laatste, de bandrecorder aan te sluiten.
En nu was het opletten hoe laat de nachtmis afgelopen was en de mensen uit de kerk kwamen.
In zo’n situatie duurt wachten lang en warm was het niet in de toren.
Jammer dat Har Perebooms geen camera had waarmee hij in het donker kon fotograferen want dan had hij deze keer vanuit de kerktoren enkel kiekjes van Obbicht bij nacht kunnen maken.
Kijk de nachtmis was afgelopen en de eerste mensen kwamen de kerk uitlopen.
Ik startte de bandrecorder en hoor daar, er klinkt kerstmuziek over Obbicht. We zijn toen de toren uitgegaan en hebben ons tussen de mensen gevoegd. We zijn ook nog even in de auto van Harry gestapt en hebben even rond gereden om te horen tot hoe ver de kerstmuziek was te horen. Op de sluis in Born konden we de muziek nog horen. (waarschijnlijk blies de wind naar die richting)
We zijn terug gereden en de meeste mensen waren huiswaarts en we hebben de muziek uitgeschakeld.
De dag erna zijn we de spullen weer gaan opruimen en de muziek installatie gaan terug plaatsen in La Caverne zodat onze jaarlijks Kerstviering kon doorgaan.
Tja, onze stunt was niet bij iedereen goed in de smaak gevallen. De Harmonie van Obbicht had er geen waardering voor want het was gebruikelijk dat hun normaal gesproken na de nachtmis op diverse plekken in het dorp kerstmuziek spelen en dat was dat jaar door ons verstoord. ( ik weet niet of die traditie nu nog bestaat?) Nogmaals na 40 jaar,Harmonie Concordia, Sorry het was geen opzet van ons!

Bert die zijn vriendin Lieke in Eindhoven had wonen en zelf in Eindhoven werkte kwam nagenoeg ieder weekend naar Obbicht om het zaterdagavond gebeuren mee te kunnen maken. Het grootste gedeelte van het jaar fietste Bert heen en weer tussen Eindhoven en Obbicht.
In 1973 zijn Bert en Lieke getrouwd en in Oirschot gaan wonen.
Harry studeerde in Utrecht en had zijn vriendin Georgette in Obbicht wonen maar Harry koos niet voor zijn fiets maar voor z’n “lelijke eend” om heen en weer te rijden.
Harry en Georgette zijn ook in 1973 getrouwd en zijn in Thorn gaan wonen.

Jessie en ik verwachtten ons eerste kind in augustus 1973 en het toenmalige bestuur, te weten Jacques Cojour, Harry Houben, Bert Creemers en ondergetekende
hebben toen besloten om er voor ons een punt achter te zetten en het La Caverne gebeuren over te dragen aan onze opvolgers.
Ik heb wel de muziek installatie draaiende gehouden en ben ook af en toe nog wel eens gaan kijken en later ook op de zondagmiddag.
Je zag dat er best wel veel veranderde. Het nieuwe bestuur had voor een andere weg gekozen.
Op zeker moment was het kontact tussen mij en La Caverne verbroken. Ik hoorde er niets meer van.
Later vernam ik dat La Caverne niet meer bestond en dat de toneelvereniging de kelderruimte is gaan gebruiken.
Ik weet tot op heden nog niet waar al de grammofoonplaten en muziekinstallatie zijn gebleven?????

Ik heb de belangrijkste jaren van mijn jeugd in Obbicht doorgebracht en voor mij is het een onvergetelijke tijd.
Als ik tegenwoordig in het dagblad de naam “Obbicht” zie staan dan krijgt dat artikeltje steeds nog extra aandacht van me.

Toen ik enkele weken geleden in Obbicht was ben ik eens gaan kijken bij de toenmalige ingang van La Caverne.
Als je naar binnen kijkt zie je links nog de deur waarachter zich de trap naar beneden bevindt en daar naast die deur die richting kerk gaat. Verder kijk je dan tegen een dubbele deur, de toiletruimtes zijn waarschijnlijk weg.
Rechts van de toegangsdeur is alles afgebroken, het zaaltje en “Onze Kelderruimte” inclusief de pastorie. Er zijn nu huizen op gebouwd.
De deur aan de kant van de toren is ook weg en vervangen door een raam.

Jammer, een stukje “Obbichtse Jeugd Historie” is verdwenen.

Paul Fox
Lindenlaan 28
6163 AZ Geleen
Tel. 046-4749743
e-mail: lgpfox@planet.nl

Har Perebooms (Verhalen over "La Caverne").

De verhalen, opgediept uit het geheugen van Paul Fox, over de Cavernejaren waren voor mij aanleiding om mijn geheugen te ”pijnigen” om ook een aantal herinneringen van deze leuke periode in ons leven op papier te zetten.

Ik zal proberen een beetje historische schets te geven wat ik mij kan herinneren van het begin in 1967 tot en met 1971.

De organisatie van de reünie (Jo Swillens en Hans Smeets) praten in hun eerste mijmeringen over de start van “La Caverne” in 1967. Uit mijn eigen middelbare schoolarchief (de schoolagenda dus) ben ik er achter gekomen dat dit niet helemaal klopt. Maar dat is eigenlijk minder belangrijk.
Het is, tenminste dat vind ik, gewoon erg leuk dat er een initiatief wordt genomen om
een “one night revival” van La Caverne te organiseren.

1967

Met een groep van de KWJ in Obbicht (een man of 15) werd een fietsvakantie georganiseerd van ± 1 week naar de jeugdherberg in Hilvarenbeek, ten zuiden van Tilburg.
Die jeugdherberg lag midden in het dorp van die plaats. In die tijd waren de slaapgelegenheden nog duidelijk gescheiden; dus sliepen de jongens op de bovenste verdieping (de zolder dus) en was de slaapzaal van de meisjes op de 1e verdieping.
Op de begane grond was de woonkamer/activiteitenruimte en de keuken. Iedereen kreeg dagelijks een andere corveeopdracht in de keuken. Zo leerden een aantal van ons wat het betekende om voor een groep van veertig tot vijftig personen aardappelen te schillen.
Natuurlijk was dat niet het doel waarvoor men vanuit Obbicht naar Hilvarenbeek gefietst was.
De omgeving werd veelal per fiets verkend. Er werd onder andere naar Oisterwijk gefietst waar men in het jaar ervoor had verbleven in de molen van Oisterwijk. Daar was ook een jeugdherberg in gevestigd. Ik weet daar niets van omdat ik er in 1966 niet bij ben geweest. Ook werden de vennen in deze omgeving verkend en werd er gezwommen in de Beekse Bergen wat toen niet meer was een grindgat met een speeltuin erbij.
Het was begin juli en in de krant was te lezen dat Roger Pingeon met grote voorsprong een Touretappe won met als finishplaats Jambes in België. Uiteindelijk won hij daardoor ook de Tour van 1967.
Ik herinner me ook nog dat we ook op een avond per bus vanuit Hilvarenbeek met een grote groep naar Poppel in België zijn gegaan via de grensovergang in Goirle. We kwamen daar terecht in een Belgische dancing waar de muziek galmde uit een groot draaiorgel. Een aantal van onze groep (tieners van tussen de 14 en 16 jaar) leerde daar Belgisch bier drinken door een rietje. De dag erna liepen er een aantal van onze groep dan ook rond met een stevige kater?? Rara hoe kan zo iets gebeuren!!
De terugweg via Leopoldsburg en Bree was behoorlijk nat. Het was een constante plensbui tijdens de hele terugrit naar Obbicht. In Bree werd een tussenstop gemaakt in een café. De baas van dat café bleek een wielrenner te zijn van de Mann-Grundig-ploeg van Herman van Springel . Zijn naam weet ik niet meer. Feit was wel dat we daar een beetje konden bijkomen van al het water dat over ons uit was gegoten tijdens de rit tussen Hilvarenbeek en Bree. Een warme kop koffie deed toen wonderen.

1968

De eerste openstelling van La Caverne was op dinsdag 30 april 1968 terwijl de officiële opening op zaterdag 8 juni 1968 om 17.30 uur plaatsvond. De vraag is hoe belangrijk is dit feit nog, bijna 39 jaar later. Pluk de dag of ”Carpe diem”, leef het leven en geniet er elke dag van.

Het jaar 1968 was voor mij, net als voor velen, de eerste kennismaking met La Caverne.
Menig vrij uurtje werd gespendeerd aan het betimmeren van de wanden van het nieuwe jeugdhonk in de kelder van het gemeenschapshuis aan de Bornerweg. Af en toe een blauwe duim of andere vinger nadat je misgeslagen had op een spijker hoorde er gewoon bij. Zo bedreven met een hamer was ik als 14-jarige nog niet. Maar dat kon de pret niet drukken. Paul heeft de voortgang van de inrichting van de kelder van het gemeenschapshuis als jeugdhonk al eerder uitvoerig beschreven in zijn herinneringen deel 1 tot en met 4.
Een groot nadeel was er tijdens de timmerwerkzaamheden.
Iedereen nam wel een hamer mee van thuis maar er was maar 1 boormachine voorradig (die van Paul) als de panlatten vastgemaakt moesten worden in de keiharde betonwand van de kelder.

Vóór de eerste activiteit in La Caverne werd met een groep van een man of acht bij de opening/inzegening van de kerk er voor gezorgd dat er vlaggen (geel/wit) in de galmgaten van de kerktoren kwamen te hangen. Het was zeker een behoorlijk karwei om die vlaggen boven te krijgen. Er was toen (en ik dacht nu ook nog niet) geen vaste trap in de klokkentoren. Dus er moest vanaf de begane grond via enkele meegebrachte ladders iedere keer naar een hoger plateau geklauterd worden. Vervolgens moesten de ladders (ik dacht dat ’t er 2 waren) en de vlaggen omhoog gehesen worden om tot op het hoogste plateau van de kerktoren te geraken, 30 meter boven de grond.
Ik weet niet waarom maar ik heb toen een fototoestel mee naar boven genomen om foto´s van Obbicht, in alle windrichtingen, anno april 1968 te maken. Als ik dit vergelijk met Obbicht anno nu, moet ik zeggen er is wel degelijk wat veranderd in deze bijna 40 jaar.

Een paar van deze foto’s kun je hieronder zien.

 

Een van de meest markante dingen in de kelder van La Caverne was de schildering op de achterwand van de bar : ”Het offer aan Bachus”, gemaakt door Pierre Claessens (de pap van Huub), hobbyschilder uit Obbicht die woonde aan de Kempenweg 33.

Van Ome Joop's Tour in 1968 heb ik nog een krantenknipsel uit mijn archief opgedoken.
We deden met 16 jongeren uit Obbicht mee.
Wie was daar bij? .
Hub Verheijen, Ger Bouts, Wil Conjour, Ton Houben, Jack Houben, Piet Vleeshouwers, Ed Knops, Niek Leurs, Leo Strössers , Theo in ’t Panhuis, Hans Key, Huub Claessens, Willy Op den Kamp, Harry Perebooms, Niek Demandt en ik zelf.

De route, die we hebben gereden, kan ik me nog vrij goed herinneren.
De heenreis op de fiets (er waren een aantal met ’n sportfiets maar de meesten verplaatsten zich op een standaardfiets) werd op vrijdag gemaakt naar Broekhuizenvorst in Noord-Limburg. Hier werd overnacht in de plaatselijke jeugdherberg, vlakbij bij de veerpont naar Arcen. 's Avonds werd daar in de ontspanningsruimte (jukebox en tafelvoetbalspel) door de jeugd op de aanwezige piano geoefend op de begintonen van "Spicks and specks" van de Bee Gees. Dat waren de enige tonen die we uit die piano wisten te krijgen. Of de piano daarna opnieuw gestemd moest worden, weet ik niet meer.
Op zaterdag ging de reis verder naar de jeugdherberg van Wehl. Onderweg werd via Well en Mook de Rijn overgestoken bij Millingen aan de Rijn. Zondagochtend werd verder gefietst naar Ulft in de Achterhoek. Daar werd overnacht in een schoolgebouw, vlakbij de DRU-haardenfabriek.
In een plaatselijk café keken we die zondag 22 juli 1968 in zwart-wit naar de rechtstreekse uitzending van de afsluitende tijdrit van de Tour die door Jan Janssen werd gewonnen.

Het vertrekpunt van de eerste etappe van Ome Joop’s Tour door Nederland op maandag was: Ulft.
De Obbichtenaren werden verdeeld over 2 ploegen van ongeveer 10 man.
Bij een tussenstop in Dieren werd bij de Gazelle-fietsenfabriek een eerste wedstrijd gehouden. Daarna werd op de Posbank (de hoogste ”berg” van Gelderland, ongeveer 25 meter boven N.A.P.) een klimtijdrit gehouden. Op de Posbank was ook een radioverslaggever van Hilversum 1 present die in een vraaggesprek aan Wil Conjour vroeg": "Waarom doe je dit ( dat fietsen in Ome Joop's Tour)?".
Het historische antwoord van Wil was: "Voor de sport.....!!"
De etappe van die dag had als aankomstplaats Arnhem waar overnacht werd in een cafézaal die naast een bakkerij was gelegen. De geuren van die bakkerij stroomden uiteraard de zaal binnen in de vroege ochtend werkte danig op de eetlust van de coureurs.
Op dinsdag fietsten wij van Arnhem via het Openluchtmuseum naar Driebergen waar op het lokale kartcircuit een wielerwedstrijd werd gehouden voor de deelnemers van Ome Joop's Tour.
's Woensdags ging de fietstocht verder naar Amsterdam waar de politie voor ons de weg vrijmaakte voor onze Tour. We overnachtten in een buitenwijk van Amsterdam, alweer in een school.
Op donderdag ging de reis verder naar Oudewater waar menige Caverne-medewerker gewogen op de lokale heksenwaag. Het aantal kilo's (60) dat op mijn weegbriefje stond wijkt helaas een klein beetje af van mijn huidige gewicht!!
Op de vrijdag werd doorgefietst naar Rotterdam. Met een groot deel van de Cavernegroep hebben we een ”ritje” gemaakt met de in dat jaar (1968) pas geopende Rotterdamse metro.
Op de zaterdag, de laatste dag van Ome Joop's Tour werd naar Leiden gefietst.
Daar werden we opgewacht door buschauffeur Harie Mestrom uit Beeg (een illustere voorganger van Jo Swillens) die ons, compleet met onze fietsen terugbracht naar Obbicht. Het klopt inderdaad dat er aantal banken uit de bus gehaald waren om onze fietsen te kunnen stallen.
Het krantenknipsel uit het Limburgs Dagblad van 1 augustus 1968 wordt gedomineerd door een foto waarop Piet Vleeshouwers centraal stond (of eigenlijk zit). Piet speelde het klaar om iedere dag in zijn eentje 1,5 witbrood, besmeerd met veel, zeg maar gerust heel veel, pindakaas, tijdens de middagpauze naar binnen te werken zonder enige moeite en zonder een druppel melk of water.
Dat brood (van het merk Bums) was net een spons en krijtwit van kleur. Maar dat kon Piet weinig deren.

Zie het krantenknipsel uit het Limburgs Dagblad van donderdag 1-8-1968

Op de avond van 2e Kerstdag 1968 werd er voor de medewerkers van La Caverne een kerstdiner georganiseerd in de bovenzaal van het gemeenschapshuis. Fons van Hinsberg etaleerde zijn kookkunsten voor een groep van ongeveer 25 personen. Het enige wat ik mij daarvan herinner is het op het einde het licht uitging. Harry Houben kwam de donkere zaal binnen met een schaal geflambeerd ijs met kersen.
Na afloop van het diner was La Caverne alleen open voor de medewerkers van La Caverne.
Er was alleen een klein probleempje. Er waren geen meisjes aanwezig om mee te dansen. Dus werden er een aantal opgehaald bij café Mulders (wat nu café ’t Törp heet). Deze avond heeft nog altijd een speciale betekenis voor mij. Op die avond heb ik mijn vrouw Toos leren kennen.

1969

Paul, de vraag is wie staat er op de foto bij het startschot van “jouw 36 uur” op zaterdag 12 april 1969 om 11 uur ‘s ochtends? (zie deel 4 van Caverneherinneringen van Paul Fox)
Van rechts naar links:
Niek Leurs, Wil Conjour, Harry Houben, Bert Creemers, burgemeester van Hinsberg en ik zelf.

Een scan uit de agenda van het schooljaar 1968/1969 leverde het volgende op:

De leveranciers van de kolenkit tijdens de 36-uur-recordpoging waren Thei Mostert uit Beeg en ik.
We vonden deze tijdens een ochtendwandeling door Obbicht ergens tussen 4 en 6 in de vroege zondagochtend in de Maasstraat.
De bloemen hebben we ergens geleend in de Maasstraat. Ze moeten ooit nog een keer teruggebracht worden bij de oorspronkelijke eigenaar, met onze dank voor het langdurige lenen van zijn bloemen.
De gememoreerde voetbalwedstrijd was AJAX tegen SPARTAK TRNAVA (uit Tsjecho-Slowakije), halve finale Europacup 1, uitslag 3-0.

Opstelling van AJAX en doelpuntenmakers:
Bals Gert, Suurbier Wim, Hulshoff Barry, Pronk Tonnie, Duivenbode van Theo, Muller Bennie, Groot Henk, Swart Sjaak, Danielsson Inge, Cruijff Johan, Keizer Piet
: Cruijff Johan (27), Swart Sjaak (52), Keizer Piet (60)

De Tv-uitzending was in kleur, in 1969 toch nog vrij uitzonderlijk.
Naast de TV, boven in de zaal van het gemeenschapshuis, stond een bord met de naam van de sponsor, Jan Hoens uit Buchten , een RTV-zaak aan de Oude Baan die inmiddels niet meer bestaat.

In de zomer van 1969 ging de reis van La Caverne per fiets naar Luxemburg, om precies te zijn naar Clervaux, na een tussenstop in de jeugdherberg van Eupen, in het bovengedeelte van deze Duitstalige stad in de Belgische Ardennen. Als voorbereiding hierop werd op enkele zondagen in juni, na de hoogmis, trainingsritten gemaakt in het Limburgse heuvelland. Een gedeelte van de Mergellandroute met een aantal venijnige klimmetjes werd gereden om kilometers te maken als voorbereiding op de Ardennen.
Het autocircuit van Franchorchamps werd op topsnelheid, tenminste bergaf, genomen. Bergop ging dat wat lastiger. Het begeleidende VW-busje met daarin de tassen en koffers van de deelnemers, bestuurd door Harry Houben, diende onderweg als bandenplakcentrale. Vanuit Clervaux werd de omgeving gedurende een aantal dagen verkend. Onder andere werd Vianden bezocht. Maar ook werd er gezwommen in het plaatselijke zwembad van Troisvierges. “Toevallig” was daar op de naastgelegen camping Jac Op de Kamp en zijn vriendin Phia Mostert uit Beeg. De naam vriendin heeft hij overigens later ingeruild voor echtgenote.
Moe maar voldaan en gebruind kwam de groep na een week weer terug naar Obbicht via de tussenstop Eupen. Wel werd daar in Eupen, zoals het daar heet de benedenstad, nog snel een blik geworpen bij de fabriek van Chocolate Jacques.

Einighausen, 19 maart 2007
Har Perebooms

1970

Het jaar erna, in juli 1970, ging de groep met buschauffeur Harie Mestrom naar Parijs, met name naar een tweetal hotels in de Rue Huguette in het Quartier Latin, vlakbij Place St. Michel. Op deze plek in de studentenwijk van Parijs waren in het jaar ervoor nog hevige studentenrellen geweest. De smalste straat van Parijs, de Rue du chat (de kattestraat) bevond zich op loopafstand, tussen de Notre Dame en de Place St. Michel. Maar ook werd aan de Boulevard St. Michel een cinema bezocht waar we hebben genoten van de film ”Woodstock”, die pas in het late najaar van 1970 in Nederland te zien was. Uiteraard ben ik in Nederland ( in Sittard in het Forum aan de Engelenkampstraat) nog een keer naar de Woodstock-film wezen kijken. Een aantal van de songs die we daar op het filmdoek zagen en hoorden zullen ongetwijfeld te horen zijn tijdens de La Caverne-reunie op 28 april aanstaande.
Om er een paar te noemen: Joe Cocker – Wth a little help from my friends; Jefferson Airplane – Somebody to love; Janis Joplin – Me and Bobby McGee.
In een van de Franse kroegjes langs de Quai aan de Seine, met uitzicht op het Île de Paris, kon je voor een hele Franse Franc (toen ongeveer 35 cent) drie plaatjes in de jukebox laten draaien. Een nummer dat we tot vervelens van de kroegbaas (de klant bepaalt !!) steeds opzetten (zeg maar gerust grijs draaiden) was een nummer van Crosby, Stills & Nash , “Marrakesh Express”.
In een van de kiosken langs de Seine kocht ik voor 10 Francs een grote poster (van ongeveer 140 bij 90) van John Lennon en Yoko Ono, gelegen in het bed van hun hotelkamer in het Amsterdamse Hiltonhotel. Deze poster heeft jarenlang gefungeerd als plafondbedekking op mijn slaapkamer thuis, met punaisegaten op de hoeken van de poster.
Ons vaste restaurant voor het avondeten bevond zich op de hoek van de Boulevard St. Michel en de Boulevard St. Germain, vlakbij de ingang van de Jardin Luxembourg. Velen van de groep maakten daar voor het eerst kennis met knoflook en franse kaas. Voor sommigen leidde dat tot een ongewild vastenritueel. Het dagmenu bestond dan uit stokbrood, stokbrood, stokbrood en……….stokbrood.
Een aantal honderden meters verder was de vaste opstapplaats van de bus, bij het Pantheon.
Vanuit dat vertrekpunt werden onder andere Versailles, Montmartre, de Eifeltoren en de Folies Bergère met een bezoek vereerd. Tijdens deze reis heb ik voor het eerst in het Louvre oog in oog gestaan met La Jocondo of de Mona Lisa.
Op zaterdag werd teruggereisd naar Obbicht via Meaux en Reims. In de laatste plaats werd nog een bezoek gebracht aan de plaatselijk kathedraal en de champagnekelders van Taittinger. Natuurlijk werd er nog een paar kleinere flesjes champagne gekocht voor het thuisfront. Het moesten wel wat kleinere flesjes zijn want de inhoud van de portemonnee liet niet meer toe.

Foto’s Parijs

Tenslotte nog een afdruk van de Caverneledenkaart uit 1970.

(Let op de bruine randen van de kaart!!! Paul Fox heeft iedere kaart met de soldeerbout geseald.)

Dit is overigens niet het eerste exemplaar van de lidmaatschapskaart van La Caverne.
In 1968/1969 werd al een geel exemplaar uitgegeven. Maar dit blauwe was ook bestemd voor de medewerkers van La Caverne, naar aanleiding van de samenwerking met Bartok uit Born. Het onderscheid met de andere ledenkaarten was dat deze voorzien waren van een rode stempelafdruk en de andere ledenkaarten van een blauwe of zwarte stempel.

Einighausen, 7 april 2007
Har Perebooms

1971

In het jaar 1971 toog de hele groep naar Klotten bij Cochem aan de Moezel.
Het verslag van deze reis werd gepubliceerd in het Obbichtse parochieblaadje "Langs de King".
Dus was het voor mij een makkie om het verhaal over deze reis op te diepen uit mijn herinnering.
Het enige wat moest gebeuren op zolder het bewuste artikel zoeken, onder de scanner leggen en klaar is ie.
Veel leesplezier.

Hieronder een paar foto’s van de reis uit 1971 naar Cochem en Phantasialand.
De wielrenner met de bloemen op de foto is Harry Jansen, de eerste winnaar van Het Wonder van Obbicht, gehouden op dinsdag 20 juli 1971.

Op de foto met de bus van Cramers op de achtergrond zijn de deelnemers te zien.
Achterste rij van links naar rechts: Jac Pepels, Har Perebooms, Fons van Hinsberg, Harrie Houben, Jo Stikkelbroek, Jac Houben, Huub Salden, Har Verhaeg, chauffeur Harie Mestrom.
Voorste rij van links naar rechts:
Wil Conjour, Hen Driessen, ??? (ik dacht een vriend of kennis van Huub Vleeshouwers), Huub Vleeshouwers, Zef Lemmens, Bert Creemers en Wil Houben (?)
Liggend op de grond: Lei Strössers

Het schrijven van deze 3 delen over de reizen van 1968 tot en 1971 heeft bij mij heel wat leuke herinneringen losgemaakt over dit gedeelte van mijn jeugd in Obbicht.
Ik vond het prachtig dat Jos Conjour hierop reageerde. Eerst met het sturen van een foto waarvan ik wel wist dat ze gemaakt was maar op fotopapier had ik ze nooit gezien.
Na wat mailverkeer heen en weer lukte het om Jos zo ver te krijgen om zijn verhaal over zijn eerste rook- en hoestervaringen in Clervaux met iedereen te delen.

Het zou leuk zijn om nog wat meer van zulke herinneringen met elkaar te delen op www.obbeeg.nl
Wie volgt?
Ik heb er in ieder geval plezier aan beleefd om dit op te schrijven.

Zoals jullie al in het laatste verhaal van Paul hebben kunnen lezen, hebben wij twee al ongelooflijk veel voorpret beleefd bij de voorbereiding van de ”revivalníght” van La Caverne.
Onze beider muziekbibliotheek is zo groot dat het moeilijk is om voor deze middag/avond een afgewogen muziekselectie te kunnen maken waarbij zoveel mogelijk rekening wordt gehouden met ieders muzieksmaak.
We hebben ongeveer 2.500 muzieknummers tot onze beschikking terwijl we maar maximaal 160 à 180 nummers kunnen laten horen.
Of zoals de Duitsers het treffend zeggen: ”Es ist die Kwal der Wahl”.

Ik zie jullie op zaterdag de 28e.

Einighausen, 16 april 2007
Har Perebooms

Let op:

Vanaf maandag 23-4 is tijdens de hele week, voorafgaand aan de revivalnight , op Radio 2
de week van de jaren 70 te beluisteren.
Kijk op: http://www.radio2.nl/page/week70

Het hoogtepunt is op vrijdag 27-4: De top 70 van de jaren 70

Is dat geen perfecte timing????????????

Jos Conjour. (Verslag fietstocht naar Clervaux)

Na het lezen van Harrie Perebooms verhaal viel mij in dat ik nog ergens een foto van Clervaux reisje moest hebben liggen. Dus de oude foto’s uit de kast gehaald en zoeken.

Hieronder het resultaat:

Volgens Harrie die deze foto bekeken heeft en er de nog ontbrekende namen aan toegevoegd heeft, hier het resultaat.

De foto is genomen op de terugweg bij de molen van Oensel. Boven aan de Adsteeg tussen Beek en Schimmert.

De volgende mensen staan op deze foto.

Achterste rij (alle staande personen) van links naar Rechts.
Sjaak Conjour (miene pap, 1e bandenplakker); Harrie Houben; Jos Pepels; Roger Daniëls; Nic Leurs; Harrie Perebooms (van Wilke); Willie Op den Kamp; Jac Pepels; Harrie Perebooms (van Lambear de sjoester); Guus Wetzels

Gehurkt:
Bert Cremers; Hub Salden; ??; Peter Schoutrop; Ed Knops; Wiel Bergers; Jos Conjour (ikzelf)

De grote vraag is: Wie is dit? Bedoeld wordt de meest voorste persoon.

Harrie heeft mij gevraagd om mijn ervaringen van deze reis op papier te zetten, hieraan wil ik graag voldoen en inspireert het anderen om hun ervaringen over deze reis neer te schrijven.
Hij gaf al wat info die ik inderdaad kan gebruiken .

Ik mocht mee naar Luxemburg natuurlijk omdat de pap meeging. Deze was aangesteld als 1ste bandenplakker. (Op de zaterdagavonden stond hij in het kelderke achter de tap en was beheerder van het gemeenschapshuis.) Vandaar dat hij natuurlijk meeging.

Als 13 jarige was ik de kleinste van het stel. En dat heb ik geweten ook.
Mee op een fiets (blauwe fiets van 1 jaar oud en die al veel had geleden van 1 jaar naar de ambachtschool) zonder versnellingen. Tijdens het bergop rijden mochten Peter Schoutrop en ik (wij hielden een onderlinge competitie) altijd de 1ste vluchters zijn, maar voordat we de top (van die bergen) bereikten waren we alweer ingehaald door die lummels. Zo verliep de “tour” gestaag en hoefden de grotere niet al te lang op ons te wachten, als zij ons halverwege de beklimmingen inhaalden en ons achterlieten. Als de beklimming heel lang waren werd ik bergop geduwd. Sommigen hadden toen al fietsen met versnellingen. Maar wat het was leuk.

De heenreis van Obbicht naar Clervaux via Eupen waar we in een jeugdherberg sliepen die in het hoger gelegen gedeelte van Eupen lag. Je keek zo mooi over het stadje heen. Als ik het me goed herinner liep er een heel steile straat langs de Herberg. Ik vervloekte de knoflook die daar in het boterhammenvlees zat.
De 1ste nacht gebeurde er natuurlijk van alles. Vastbinden in bed, tandpasta in mijn gezicht smeren. Na enkele minuten begon de toenmalige Prodent al te werken en veegde ik mijn hele gezicht vol en was ik midden in de zomer al geschmikt. Branden dat die troep deed.

De 2de dag reden we door naar Clervaux via het circuit van Francoshampes jonge jonge dat was pas bergop.

Wat ik mij nog goed herinner van Clervaux is dat het dorpje in een dal lag en dat de abdij en het kasteel hoger gelegen tegen de berg aanlagen. Tijdens een wandeling over de heuvels kwamen we vlak langs de zendmasten van de toen uiterst populaire radio zender RTL. In Luxemburg hebben we nog enkele fietstochten gereden naar ik dacht Diekirch, Vianden en Dasburg.
Onder begeleiding van de groteren mocht ik mee op stap natuurlijk voor wat het stappen waard was, stiekem sigaretjes roken, Dat deed ik met neven Jos en Jack Pepels en Wil o.d. Kamp, daar zullen ongetwijfeld ook anderen bij geweest zijn. En als de pap in de buurt was snel de sigaret aan een andere roker geven. Die waren toen beter te vinden dan tegenwoordig. Een toenmalige hit voor mij was Israelite’s van Desmond Decker .

Op de terugweg zijn we nog even illegaal op het circuit van Francoshampes gaan kijken naar volgens Harrie illegale races. Ik zie ons nog door de bossen lopen en door de pindraad kruipen.
Na weer een overnachting in Eupen sloten we een fijne week fietsen gelukkig zonder al te grote problemen af. Dit was een mooie vakantieweek ondanks dat de pap erbij was.

Dit was eigenlijk mijn eerste bewuste kennismaking met La Caverne.
Hierna mocht ik op de zaterdagavond af en toe al eens binnen in de kelder. En vanaf mijn 14de iedere 14 dagen 2uur. Weer een jaar later was het al tot 11 uur. En owee als je te laat thuis was.
Enkele weken einde oefening.

Misschien zijn er nog anderen die na het lezen van dit verhaaltje nog leuke of minder leuke herinneringen hebben aan deze vakantieweek, kruip in de pen en laat anderen ook degenen die dit niet meegemaakt hebben mee genieten.

Veel schrijf plezier. Ik heb er lol aan beleeft.

Groeten Jos Conjour en tot de 28ste april.

Bert Cremers. (Toelichting op verhaal van Jos Conjour)

Ik sta er versteld van dat zoveel mensen nog zoveel details weten, het heeft allemaal kennelijk behoorlijk indruk gemaakt in hun jeugd. Ik heb de deelnemerslijst nog eens rustig doorgekeken, maar ik ben altijd al slecht geweest in het onthouden van namen in combinatie met gezichten, dus ik denk dat ik zaterdag met de lijst in de hand ga afvinken.
Wij zorgen in ieder geval dat we om vier uur daar zijn, dan kan ik de deelnemers een voor een bekijken als ze aankomen.
Dan nog even een opmerking bij het verhaal van Jos, wat betreft de races in Francorchamps: voor zover ik me herinner waren die races zeker niet illegaal; ons bezoek eraan was wel illegaal. Ik weet nog dat Harrie er helemaal niets voor voelde in eerste instantie, om met die groep door de velden en de bosjes en door prikkeldraad stiekem het circuit op te gaan. We moesten een behoorlijke heuvel op en een heel eind door struiken en bossages gaan, maar het resultaat was geweldig: we zagen voor het eerst van ons leven echte race-auto's met een indrukwekkend kabaal aan ons voorbij rijden. Ik ben nog niet zo heel veel jaar geleden daar nog eens voorbij gekomen en ik kon Lieke nog precies de plaats aanwijzen waar wij naar boven zijn gelopen.
Dan nog iets over de foto boven aan de Adsteeg met de missende naam; ik meen bijna zeker te weten dat Jackie Strösser op die tocht is meegeweest, dus die zou het dan moeten zijn, maar ik kan hem er in ieder geval niet als zodanig op herkennen.
(Aan Bert Cremers, die foto van dae fitstoch in clerveaux  dao staon ich neet op want het zeen oug gein laeftiedgenote van mich en ich droog toen al eine bril. Het is toch ech emes anges es ich. Groete Jacques Strösser.)

Tot zaterdag,
Bert Creemers

Wilma Salden-Coumans.

Ik heb lange tijd gewacht totdat vele verhalen verteld zijn. Nu ik het verhaal van Har Pereboom uit 1970 las dacht ik, trek de stoute schoenen aan zodat ook mijn generatie (de jaren 1973-1975) iets van zich laat horen.

Wij, mijn vriendinnen Annelies en Marleen zijn in 1973 voor het eerst naar ’t Kelderke in Obbicht gekomen. We waren toen ongeveer 14 jaar “oud”. Wat waren wij trots om op zaterdagavond en op zondagmiddag hiernaar toe te mogen komen. Op zaterdag moesten we wel om 10 uur thuis zijn maar ja in de winter was het toen al donder. En de jongens waren natuurlijk veel leuker dan die van school. Dansen leerden we thuis. Eerst op een rustige plaat zodat we het ritme en gevoel te pakken hadden, denk hierbij aan Gerry Glitter – I love you love, my only true love, en later een swingende plaat die Mona Lisa (de snelle versie) genoemd wordt. De zanger weet ik niet meer.

Op zaterdagavond was het natuurlijk het allerleukst, we voelden ons er ook helemaal bij horen. Bier lustten we toen nog niet allemaal maar een sneeuwwitje ging er wel in. Kan het zijn dat de DJ toen Jo heette? Ja DJ’s waren in die tijd ook leuk maar vaak onbereikbaar zo leek het, waarschijnlijk ook omdat wij nog zo jong waren, of waren wij wat ouder? Gelukkig liep er nog veel moois rond.

Op zondagmiddag ging het er wat rustiger aan toe, wellicht dat we nog moe waren van de zaterdagavond maar desalniettemin hartstikke leuk. Eerst gingen we lekker eten bij Marleen thuis, altijd gastvrij daar in de Pastoor Zitsenlaan. Hoeveel honger we ook hadden, geen probleem, we waren altijd welkom. En vandaar uit naar de kelder.

Ik heb uit deze tijd hele warme en fijne herinneringen, ik heb er tenslotte in 1974 John ontmoet. Ik zie het nog helemaal voor me, de entree vlak naast de deur, trap af, rechtsom en zo liep je de donkere zaal in helemaal in sfeer. De lichtjes en muziek trokken je gewoon naar binnen en vanzelf gingen je voetjes van de vloer.

Van John heb ik nog de ledenkaart uit 1974 bewaard met foto. Ik zal hem, ook al hebben we zo’n exemplaar al gezien, toch nog inscannen. En ja hoor een donkere stempel.

Ik heb ook nog een foto die met de juni kermis in 1975 genomen is in de kleder. Herkennen jullie het geruite gordijntje, volgens mij was dat als je binnen kwam links achteraan in de hoek.

Ik kan natuurlijk niet alles vertellen wat we hebben meegemaakt, dus wil ik het hierbij laten en we zien ons dan 28 april.

Wilma Salden-Coumans

Resie Leurs-Loop (Jaren 69 70 etc).

Ook ik wil mijn steentje bijdragen aan herinneringen uit de kelder tijd. Na een glaasje wijn wil dat wel vooral als je andere verhalen leest.
Wij kwamen destijds vanuit Limbricht naar de kelder, in het begin mochten we alleen de 1e zaterdag van de maand komen.
We( mijn zus Marlies mijn vriendin Nelly Hamers en Ik Resie Loop) werden door onze grote zus met de auto gebracht en klokslag half 11 weer op gehaald.De groep van Limbricht was er meestal ook dat waren een groep jongens die altijd een vaste hangplek bij de slager op de hoek hadden in Limbricht.Onder andere Jos Fijen Jan Philippen Henk vd Bergh mijn broer Zef etc. Een van de eerste keren dat ik in de kelder kwam was er een soort 24 uurs maraton op zondag middag hier konden we er naar toe omdat het overdag was geweldig was dat.
In die tijd had ik Nic Leurs leren kennen en hoe vaker ik naar Obbicht kon des te beter, op onze witte Vespa met dito witte lak jas waren we al vlug bekend in het maasdorp. Wat was dat een heerlijke tijd,alleen jammer, Nic zat een groot gedeelte van de avond achter bonnen verkoop, daarna gingen we een frietje eten en nog even `wandelen` en de avond was weer voorbij en dan moesten we weer een maand wachten. Ja zo ging dat vroeger en wij gehoorzaamde braaf, alhoewel we elkaar tussendoor vaak stiekem zagen.
Ik verheug me erop om oude bekende terug te zien en weer eens lekker te swingen op de jaren 60 / 70 muziek.

Tot volgende week Groetjes Resie

Terugblik o/d Reünie.

Met de eindejaar feestdagen voor de deur blik ik even terug op het aflopende jaar. Zoals voor de meeste van ons een jaar met ups en downs, maar als de ups toch weer de overhand hadden mogen we niet klagen.
Voor mijzelf was de reünie van La Caverne, ‘t Kelderke te Obbicht toch een van de bijzondere ups. Het is bijna niet te geloven dat het al weer 8 maanden geleden zich afspeelde. In die periode heb ik zo af en toe nog mensen ontmoet die ook 28 april in café/zaal ’t Törp aanwezig waren en er moet dan natuurlijk nog even over nagesproken worden.
Zelf heb ik wel het meeste plezier beleefd aan de voorbereiding en mede organisatie. Wat ik zelf de grootste tegenvaller van de reünie vond is dat die dag zo snel voorbij ging. Deze uitspraak heb ik van meerderen moeten horen.
Je ziet zoveel mensen die je direct herkent en ook vele die je niet direct herkent of je wordt door ander op hun aanwezigheid geattendeerd. Zo sta je met iemand te praten en zo zie je weer ‘n ander waardoor je met iedereen maar heel even kan praten.
Heel veel personen heb ik ook gemist. Achteraf hoorde ik namen van personen die aanwezig waren maar die ik niet gezien of mee gesproken heb. Jammer!!

Zoals ik in mijn vorige mail belooft heb, even terugblikken.

Vrijdag tegen de avond ben ik Har Perebooms gaan ophalen en zijn we naar ’t Törp gegaan om de geluidsinstallatie klaar te zetten en de blacklight (blauw fluorescerende lamp) op te hangen. Het tentenverhuurbedrijf kwam de tent voor het serveren van het eten plaatsen. Jo en Hans kwamen ook even binnenlopen om nog wat versieringen aan te brengen.
Bianca had voor een hele serie gekleurde ballonnen gezorgd en Jo en Hans zouden die wel even gaan opblazen om daarna zo links en rechts op hangen.
Helaas waren Jo en Hans vergeten dat ze niet meer zo goed “ballonnen” konden blazen als in de tijd dat ze nog in ‘t Kelderke kwamen. De “Lüf” was op en het beetje wat ze nog hadden wilden ze graag bewaren voor de zaterdagavond.
Bianca was druk in de weer om de tafels in de tent te plaatsen en deze aan te kleden met tafellakens en de rode rokken.

Zaterdagmiddag rond 4 uur kwamen de eerste reünie bezoekers binnen. Het was handjes schudden en na bijna 40 jaar werd meteen druk gebabbeld als of men elkaar nog geen dag uit het oog verloren was. Het was stralend weer en vele vluchten direct naar buiten om op het terrasje plaats te nemen en weer nieuwe bezoekers te verwelkomen. De dvd-precentatie in het café van de zeezenders uit de zestiger jaren kreeg voldoende belangstelling zoals ook het stukje video-opname gemaakt in ‘t Kelderke. Deze laatste hebben we geregeld tijdens de reünie vertoont en er waren genoeg personen die zich zelf herkende.
Tegen onze verwachting in kwamen de meeste bezoekers vrij vroeg en de meeste genoten buiten op of rond het terras van het stalende zonnetje. Waar hadden we dat mooie weer toch aan te danken? Een spreekwoord zegt: ”Iedereen krijgt wat hij verdient heeft” Waren we dan vroeger toch allemaal zo’n lieverdjes??
Het was een geluk dat er zoveel mensen buiten genoten want als we alle mensen zo vroeg binnen hadden moeten plaatsen was het tjok vol geweest.
Binnen waren ook genoeg mensen aanwezig en overal waar je keek werd er druk met elkaar gebabbeld.
Har en ik hebben wel een poging gedaan om het geplande programma te starten maar helaas is daar weinig van terecht gekomen. Het lukte ons niet om boven het geroezemoes van de aanwezigen uit te komen. We hadden jullie de initiatiefnemers Jo en Hans willen voorstellen en de aanwezige bestuursleden uit de jaren 1967-1973 maar ik denk dat zich dat zelf tijdens de avond heeft opgelost.

Ook de plaatjes aan elkaar praten lukte moeilijk. Zoals ik jullie in mijn verhalen al vertelde had ik weer dezelfde muziekinstallatie gebouwd zoals ik die vroeger in de kelder gebruikte. Helaas kon ik niet het maximale vermogen eruit halen omdat ik beperkt was met mijn geluidsboxen en ik had deze ook laag op het podium staan terwijl ik ze vroeger in de kelder hoog aan de muur had bevestigd.
Ik had zelf gedacht dat ik “herrie” genoeg kon maken zeker omdat de aanwezige geen 16 à 17 meer waren maar niets was minder waar. Er werd zelfs af en toe gevraagd of het niet harder kon.
In de tijd vooraf zijn Har en ik druk bezig geweest met het uitzoeken en selecteren van de muziek. Ik wilde de muziek niet vanaf de computer draaien maar vanaf cd’s die we vooraf gebrand hadden.
Helaas tegen onze verwachting in reageerde jullie heel anders op onze muziek keuze. Nummers waar ik vroeger het dansvloertje overvol mee kreeg zodat er alleen maar wat geschuifeld kon worden deden het nu nagenoeg niet.
Veel vraag was er nu voor soul, en als Har dat ten gehore bracht werd de dansvloer net als vroeger druk bezocht.
We zullen een volgende keer maar de computer meenemen zodat we al onze muziek beschikbaar hebben.
Ik heb kort geleden nog eens de foto’s van de reünie bekeken en sorry dat ik het zeg, maar ik zat bij het zien van de foto’s van het koudebuffet toch te watertanden.
Dit buffet is aan niemand voorbij gegaan en je zag overal groepjes mensen staan of zitten die even de tijd namen om de inwendige mens te versterken.
Later op de avond hebben we diverse cd’s en de complete muziekcollectie van de reünie verloot. Doordat we in het prille begin van het organiseren van de reünie de prijs een beetje te scherp hadden gesteld liepen we het risico niet helemaal uit de kosten te komen. Mede door de loterij is dit gelukkig toch goed gekomen en jullie hebben allemaal van Jo een financiële overzicht in jullie e-mailbox of brievenbus gehad. Zoals in dit overzicht was te zien hebben we nog een gift aan Clini Clowns kunnen schenken.
Tijdens de reünie zijn er een aantal foto’s gemaakt en al leek het er even op dat Jo een probleem had om ze te verspreiden heeft hij volgens mij tijdens zijn vakantie periode een oplossing gevonden om ze jullie per e-mail toe te sturen.
Ik zal bij het verspreiden van dit bericht de bezoekers die geen e-mail hebben van een cd-rom voorzien waar de foto’s opstaan.
Als er personen zijn die geïnteresseerd zijn om de foto’s in betere kwaliteit te ontvangen om ze te laten afdrukken, dan kunnen ze altijd kontact met me opnemen.
Ik denk dat het gehele organiserend team inclusief Bianca en Marco met een tevreden gevoel kan terug kijken op de reünie.

En wat gaat er nu verder gebeuren??
Er zal zeker en vervolg komen maar ik kan nog niet aangeven wanneer. Er zijn personen die het jaarlijks willen, een ander zegt om de 5 jaar en weer een ander om de 10. Nee, dat laatste zeker niet.
Er zijn ook al reacties geweest van mensen die het jammer vonden dat ze niet uitgenodigd waren voor de reünie. Zoals jullie weten hebben we niemand uitgenodigd, Jo heeft wel veel mensen weten op te sporen en geattendeerd op de komende reünie en ieder heeft zelf bepaald of hij aanwezig zou zijn.
Het is wel raadzaam als jullie e-mailadres/huisadres veranderd om dat aan mij en/of Jo door te geven zodat we jullie wel weer kunnen bereiken voor de aankondiging van een volgende reünie. Als jullie vrienden of bekenden hebben die ook ’t Kelderke bezocht hebben en een volgende keer ook naar de reünie willen komen dan kunnen ze zich al aanmelden. Naam, voornaam, eventueel meisjes naam, adres/E-mail, woonplaats en telefoonnummer.
Als er mensen zijn die suggesties hebben voor een vervolg dan stellen we dit zeer op prijs. Ook blijft de mogelijkheid open om zelf een bericht of verhaal te schrijven. Stuur het naar mij toe met de mededeling dat ik het mag publiceren en eventueel op www.obbeeg.nl mag plaatsen en ik zal er voor zorgen.
Ik wil toch proberen om het onderlinge contact op deze manier in stand te houden en een beetje medewerking zie ik graag tegemoet.
Het bij elkaar proberen te krijgen van de aanwezigen is voor Jo toch een hele klus geweest en heeft heel wat telefoontjes gekost.

Rest me nog het volgende.

“Voor jullie allen hele fijne Kerstdagen met de Beste Wensen voor 2008 en tot mails of kijk.”

Gegroet,
Paul Fox
Lindenlaan 28
6163 AZ Geleen
Tel. 046-4749743
E-mail lgpfox@planet.nl